Wie denkt dat internet een democratisch medium is, moet zijn argumenten nog maar eens goed bekijken. Internet is een speeltuin voor machtigen tegenover machtelozen, waar de haves steeds meer krijgen en de have-nots steeds minder. Dat komt goed tot uiting in de wereld van de weblogs.
Technorati, een zoekmachine voor weblogs, rekende kort geleden uit dat gemiddeld elke seconde iemand op de wereld een nieuw weblog start. Technorati scant inmiddels meer dan 27 miljoen weblogs op nieuwe berichten; elke vijf maanden verdubbelt dat getal. Weblogs worden, blijkt uit het overzicht, over het algemeen ook redelijk goed onderhouden. Op ongeveer de helft van 27 miljoen blogs worden regelmatig nieuwe berichten geplaatst.
De drempel om je eigen weblog te beginnen is laag; in die zin is het internet inderdaad het meest democratische medium dat er bestaat. Maar in een recent nummer van New York Magazine staat een interessante analyse over het mechanisme dat kan helpen om je weblog populair te maken. Want hoe val je op tussen die 27 miljoen concurrenten? En sterker nog, hoe slagen sommige bloggers erin om van hun hobby te leven, zelfs rijk te worden?
Volgens New York Magazine bestaan er A-, B- en C-bloggers. De A-lijst is de elite van een paar gelukkige en zeer goed bezochte weblogs, laten we zeggen de top-100 van de Technorati-lijst. De B-bloggers zijn veel talrijker maar ook veel minder gelukkig en rijk. Het zijn er een paar duizend, wereldwijd. De overgrote meerderheid op de C-lijst blogt voor zichzelf zonder enige hoop, en misschien ook zonder enige verwachting, op rijkdom of roem.
Deze onderverdeling kent een equivalent in de economische verdeling van de rijkdom en de politieke verdeling van macht en invloed. Clay Shirky, een wetenschapper aan de universiteit van New York, is een specialist in sociale netwerken. En volgens hem is de equivalentie tussen internet, economie en politieke netwerken niet vreemd, maar juist een gevolg van een elementair aspect van de menselijke natuur.
Wij houden namelijk niet van kiezen; wij hebben liever dat een ander dat voor ons doet. Wij selecteren dat wat we kennen. En als we moeten kiezen tussen onbekenden, dan kiezen we niet per se op basis van kwaliteit, maar kijken we naar wat anderen voor ons hebben gekozen. Het is het mechanisme dat ertoe leidt dat populaire filmsterren steeds populairder, en rijke mensen steeds rijker worden. Shirky: ‘Het is sociale fysica. Het is als de zwaartekracht, een natuurkracht.’
Ook bij de Volkskrantblogs, het weblogsysteem van deze krant, is het gemakkelijker om populair te zijn dan het te worden. Een van de meest gewaardeerde blogs wordt bijgehouden door iemand die publiceert onder de naam ‘App’. Dagelijks maakt hij, onafhankelijk van de redactie, een eigen selectie van beste nieuwe berichten, en elke week kiest hij zijn eigen talent uit die hij extra wil belichten. App krijgt grote waardering van zijn medebloggers voor deze dienst.
De grote vraag natuurlijk is hoe je op die A-lijst terechtkomt. Het antwoord is bedrieglijk eenvoudig: zorg ervoor dat je onmisbaar wordt. Zorg dat er over je gepraat wordt. En zorg dat mensen je kunnen vinden. Hoe meer links er naar jouw site worden gelegd van andere plekken op het internet, hoe populairder je bent. En als je populair bent, zullen er steeds meer links worden gelegd.
Een lange adem is ook belangrijk. Je kunt jaren lang bloggen en niet meer dan tweehonderd bezoekers per dag ontvangen. Maar als je eenmaal wordt ontdekt door de grote jongens, kan je bezoekersaantal in een week honderd keer hoger worden. En sta je eenmaal op de A-lijst, dan moet je bijna bewust sabotage plegen (of je discipline laten verslappen) om er weer af te geraken.