Imago is de helft van de waarheid

Ik begin deze column met iets wat ik nog niet eerder heb gedaan: de integrale overname van een bericht op het Volkskrantblog. Misschien niet geschikt voor gevoelige lezers of voor hen die ervan uitgaan dat wat op internet wordt gepubliceerd geen plaats heeft in de papieren krant. Zij zijn gewaarschuwd: lees niet verder.

“‘Psssssssssssssssssssssssst.’
‘Lekkere billetjes.’
‘Mooie body. Geil.’
‘Lekker beffen?’
‘Waarom zeggie niks, kutwijf?’
‘Ik kan lekker neuken. Met jou’
‘Arrogante hoer!’

Een monoloog in een zonnige stad. Vanmiddag in Amsterdam. Zoals vaker liepen twee Marokkaanse landgenoten achter me. Als ze niet op een straathoek hangen, homo’s in elkaar slaan, mensen wegpesten, brommers stelen, blowen, ouden van dagen helpen met pinnen, uithuwelijken, groeps-verkrachten of stenen door een ruit gooien, dan beledigen ze vrouwen. Respect verlangen ze. Respect is wat ze geven.

Niet alle Marokkanen zijn zo. De meeste niet. Ik ben niet zo. Mijn broer niet. Mijn vader zou hem zijn benen breken. Mijn andere broer ook niet. Mijn moeder zou hem wurgen. En de Marokkanen die wel zo zijn? Die worden geen strobreed in de weg gelegd. Die verzieken de sfeer voor een ander. Die maken dat ik me niet veilig voel en me schaam voor zich moslim noemend tuig. Pas ik me aan, om respect te verdienen in de ogen van die minkukels? Nee. Ik spring nog liever voor de trein.”

Het is een van de eerste bijdragen, vorige week geplaatst, van een Marokkaanse schrijfster die zichzelf ‘Candy Barr’ noemt. Bij haar berichten plaatst zij verleidelijke foto’s van een blote vrouwenbuik. Ze schrijft dat ze 31 is en graag naar naakte dames kijkt. Wij gaan er maar vanuit dat zij inderdaad een 31-jarige vrouw is, dat zij inderdaad Marokkaans is en dat de buik haar toebehoort.We hebben geen manier om dat te controleren; maar doet het er eigenlijk toe? Stel nu dat achter dit bericht in werkelijkheid is geschreven door een lelijk gefrustreerd mannetje van middelbare leeftijd in plaats van een beeldschone assertieve Marokkaanse, zou dat onze perceptie hebben veranderd?

Candy verbaast zich in een volgend bericht over de grote hoeveelheid reacties die haar beschrijving losmaakte. En over het feit dat ze maar liefst 18 aanbevelingen scoorde, waarmee ze vanuit het niets ineens op de eerste plaats in de Volkskrantblog-hitparade terechtkwam. ‘Ik vraag mij af waar ik mijn bliksemstart aan te danken heb. Er zijn bekendere webloggers die het met minder moeten doen, als ik een paar van mijn zakelijke relaties mag geloven. Schrijf ik leuk? Ben ik origineel? Zijn het de foto’s die Fatima van me neemt en vlijtig bewerkt in Photoshop?’

Medeblogger ‘Krokodil’ doet een interessante poging om Candy’s vraag te beantwoorden: ‘Je schrijft goed, zonder meer, en je doet er veel aan om op te vallen en anders te zijn. Alleen de plek al, op het webblog van een krant waar 55% van de lezers een linkse coalitie wil. Je preekt niet voor eigen parochie. De foto´s helpen natuurlijk, en je eerste blog waarin je schrijft dat je dertig bent, er goed uitziet en een boek in de maak hebt. Het zou zomaar een publiciteitscampagne kunnen zijn van het type Donna Tartt… de schrijfster waar heel literair Nederland natte dromen van had.’

Krokodil heeft een punt. Ook op internet is imago de helft van de waarheid. Iemand die slecht schrijft, kan veel goedmaken door het slim te verkopen. Een ander kan de mooiste berichten componeren zonder dat ze iemand opvallen. Spekkoper is natuurlijk degeen die imago en substantie verkoopt. Dat kan Candy. Daarom: wat doet het ertoe wie zij in werkelijkheid is; zij kan schrijven, en ze publiceert mooie foto’s, en ze heeft meningen die uitdagen en prikkelen. Meer hoef je eigenlijk niet te vragen van een weblogger.

(uit de krant van vrijdag 6 januari)