Als je provider het laat afweten, kom je er pas achter hoezeer internet een eerste levensbehoefte is.

Zaterdagochtend startte ik mijn laptop en kreeg geen verbinding. Wat doe je dan: denken dat het aan jou ligt. Dus je checkt de kabeltjes en de instellingen, unplugt eens wat en start nog eens opnieuw op, probeert een andere computer in huis: niets helpt. 

OK, storingsdienst bellen van Telfort. Hee, de telefoon doet het ook niet – natuurlijk niet, want we hebben ook onze vaste telefoonlijn via de ip-centrale van Telfort. Duh.

De eerste ergernis: het kost 30 cent per minuut om een storing te mogen melden. En het duurt 12 minuten voordat mijn bericht uiteindelijk doorkomt bij de ‘help’-desk. De eerste kosten zijn gemaakt:  4 euro.

Ach, zegt de jongen van de helpdesk – hij heeft al een meting laten doen, ‘en u heeft uw modem op de eerste verdieping staan? Oh, dan is het helder: u moet uw modem op hooguit twee meter van het punt van binnenkomst in uw huis zetten.’ Hij klinkt minder stellig dan het er hier zo, op het scherm uitziet. En dat blijkt ook.

Dochter moest toch nog boodschappen doen en neemt een paar nieuwe kabeltjes voor me mee. Tien euro, bij elkaar. Modem verhuist naar beneden, maar wat er ook gaat branden: niet het DSL-lampje op het modem.

Opnieuw bellen. Weet u, zegt de jongen van de helpdesk, ik ga u doorverbinden met onze tweede lijn. Hij klinkt blij dat hij van me af is. Krijg nu een man aan de telefoon. ‘Heeft u een momentje, we gaan even opnieuw meten.’ Gesprek duurt tien minuten. 3 Euro. En net op het moment dat hij terugkomt en me wil uitleggen wat er aan de hand is, wordt de verbinding verbroken.

Opnieuw bel ik met Telfort. Het gesprek duurt nu zes minuten. Maar veel erger dan de directe financiële schade (inmiddels zo’n 20 euro), is de mededeling die volgt: ‘Ja, we zijn er achter gekomen dat er inderdaad een probleem is in de centrale. En helaas duurt het vijf tot tien werkdagen voordat we het kunnen repareren.’

De jongen van de helpdesk is inmiddels vol begrip. ‘Ja meneer, ik begrijp dat het erg vervelend voor u is. Maar we kunnen er helaas niks aan doen. U kunt wel uw abonnementsgeld terugkrijgen voor elke dag dat er niet wordt geleverd.’

Dat ik daar helemaal niks aan heb, begrijpt-ie zelfs. En, voegt hij er samenzweerderig fluisterend aan toe, ‘eigenlijk mag ik het helemaal niet zeggen, maar ik adviseer alle klanten die een kantoor aan huis hebben om naar KPN te gaan en daar een zakelijk abonnement af te nemen.’

De volgende dagen doe ik een beroep op de buren, zij die in het bezit zijn van een draadloos netwerk. ‘Mag ik heel alsjeblieft je wachtwoord, dan kan ik ten minste aan het werk!’ Dat werkt, soms. De kwaliteit van het netwerk neemt af met het aantal tussenliggende muren en de afstand, en dat merken we. Totdat een andere buurman, net als ik ondernemer (maar met wat meer ervaring) mij zijn dongel toestopt. ‘Hier, gebruik die maar, dan ben je in ieder geval online.’

En zo zit ik nu toch nog, al is het tijdelijk, achter een KPN-verbinding. Met een dongel weliswaar, maar toch. In afwachting van het nieuwe abonnement dat ik zojuist bij Ziggo heb afgesloten. Bij Telfort zien ze me  in ieder geval niet meer terug, tenzij het is om een schadevergoeding te vragen.

Mijn conclusie: dat er een storing kan optreden, begrijp ik. Dat het geld kost om zo’n storing te melden, vind ik al onbehoorlijk. En dat het vervolgens zo lang duurt om hem te repareren, vind ik onvergeeflijk.