Nieuws@blogger

Schrijvers op de Volkskrant-weblogs hebben een voorkeur voor nieuws. Van de twintig aangeboden thema’s is de categorie ‘Actualiteit’ het populairst.

Een belangrijk kenmerk van journalistiek is en blijft het brengen van nieuws: een journalist zal iets moeten vertellen of opschrijven wat voor een groot deel van zijn publiek nog onbekend is. Vaak zijn dat feiten en cijfers. Maar het kunnen ook nieuwe visies zijn, of meningen, of ideologieën.

Het openbare weblog van de Volkskrant is een experiment in burgerjournalistiek: iedereen kan meedoen en zijn eigen nieuws maken. Brengen die burgerjournalisten ook nieuws?

Van de ruim twintig aangeboden thema’s is de categorie ‘Actualiteit’ veruit de populairste. Kennelijk betekent dat dat de meeste schrijvers op het Volkskrantblog zich aangesproken voelen door het nieuws of zelf nieuws opmerken en vervolgens daarover willen schrijven. Daarbij blijken meningen een stuk populairder (en misschien ook wel gemakkelijker) dan feiten.

Zo schrijven John M. Nivard en PeterV over de uitspraak van minister Bot dat achteraf gezien de aanval op Irak misschien niet zo verstandig was. Ook de ophef op christelijke scholen over het thema van de kinderboekenweek (magie), de verhalen over het alternatieve beleggingsfonds Pips, en de vermindering van de ontslagbescherming vormen aanleiding voor de volkskrantbloggers om in de pen te klimmen.

Christien van Gool is docent Engels op een middelbare school. Ze geeft ook meningen, maar die gaan over een sector waarvan ze geacht mag worden verstand te hebben: het onderwijs. Haar opinies zijn dus, mag je verwachten, beter gefundeerd dan de visies die in de regel aan de borreltafel te horen zijn. Bijvoorbeeld over de verplichte kinderopvang door scholen.

Het kabinet zwichtte deze week voor een Kamermeerderheid die, op initiatief van de VVD, wil dat scholen van ’s ochtends vroeg tot in de avond opvang bieden aan kinderen van werkende ouders. ‘Het lijkt er op dat de heren van de VVD niet zo goed op de hoogte waren van wat er op dit moment al gebeurt. Ik vind dit weer een voorbeeld van iets dat van bovenaf zonder overleg wordt opgelegd. In de politiek zou toch langzamerhand moeten zijn doorgedrongen dat het beter is aan te sluiten bij initiatieven van onderop dan het van hogerhand opleggen van zaken’, waarna ze uitlegt hoeveel plannen er al door scholen en ouders worden ontwikkeld.

Dat is het soort meningen waarvan journalisten houden, omdat zij het borreltafelniveau ontstijgen. Maar toch gaat in ieder geval mijn journalistieke hart sneller kloppen bij het relaas van NL Watcher over een dubbele politiefuik op een zaterdagnacht bij de Nijmeegse Waalbrug. Hoe komt dat? Omdat daarin een verhaal wordt verteld waarin je kunt lezen wat een ander daadwerkelijk heeft meegemaakt. Het is een feitenrelaas.

NL Watcher heeft niks gedronken, maar wordt van de weg afgeleid: ‘een carpoolplaats, agenten met rood verlichtte Star Wars knuppels en ik rij een bizar kampement binnen…veel auto’s, politiebusjes, mannen in reflecterende hardloophesjes, partytenten en vooral veel, heel veel verlichting. Daarnaast, ik kan ze zo snel niet allemaal tellen, maar nogal wat politiemensen, de meesten staan te kletsen en slechts enkelen houden zich bezig met de auto’s die worden binnengeleid.

‘Twee minuten later rij ik Nijmegen binnen, opnieuw een hoop heisa, een tweede controle. Kruispunten afgezet en in de verte zie ik weer de fel verlichtte partytenten. Ben ik dan toch dronken? Heb ik een rondje gereden? Iedereen van de eerste controle wordt namelijk ook door deze controle geleid.’ Een paar dagen later valt bij hem een acceptgiro van dertig euro in de bus: ‘tot en met tien kilometer per uur (!) te hard gereden op de snelweg bij Staphorst’.

NL Watcher brengt nieuws, in zekere zin, al is het van een particulier karakter. Door de kleinschaligheid is het herkenbaar. En we kunnen het veralgemeniseren: zijn belevenissen zeggen ons ook iets over de werkwijze van de politiediensten. Dat geeft de bijbehorende mening ineens meer cachet. Sterker, bij dit verhaal is expliciete meningsvorming overbodig.

Nieuws, hoe lokaal of particulier ook, kan mensen in beweging brengen. Op dat effect hoopt Jacob Hesseling, die als nieuwtje meldt dat de traditionele Allerheiligenmarkt, in Winschoten altijd op maandag georganiseerd, nu op een andere dag moet worden georganiseerd wegens een teruglopend bezoekersaantal. ‘Ik was wel even ontzet’, schrijft Hesseling, want als je uit Winschoten komt, houd je standaard de eerste maandag van november vrij voor dit evenement. En hij besluit zijn nieuwsberichtje met een oproep aan bekende Winschoters: ‘Klaas Nuninga, Jan Pieter Rawie, Hermine de Graaf, Koos van Dijk, Arie Haan of Jan Mulder bedenk een list, help en kom in verzet.

Slechts een enkeling bedrijft meer traditionele journalistiek op het Volkskrantblog. Een van hen is Wouter Engler, die van zijn weblog een traditioneel journalistiek medium probeert te maken. Er is nieuws op te vinden (berichtjes uit de transportsector), maar er zijn ook achtergronden en columns. Daarmee benadert deze burgerjournalist de vorm die zijn professionele vakbroeders gewend zijn te hanteren. Maar Engler heeft dan ook net een journalistenopleiding afgerond.