Er moeten duizend bloemen bloeien

Vrijdag is eten-dag in het universum van ‘Dara’, op zaterdag, judgment day, valt de dag des oordeels, woensdag wordt er gehakt geproduceerd, en op maandag laat Dara haar hoofd werken op het Volkskrantblog.

Dat gaat zo: ‘Op de BBC was gisteren in zo’n oer-Engels discussieprogramma een dame die voorstelde om alle trekvogels gewoon dood te schieten, voor de zekerheid. Bloedserieus was ze, met een wereldvreemdheid zoals je die alleen nog aantreft bij de Engelse upper class.

‘De virologen, pluimologen en griepologen storten hun doemscenario’s over ons uit en de kranten maken dagelijks melding van de hoeveelheid beschikbare kuren Tamiflu, ophokplicht, vaccinatieverboden en nieuwe vogelgriephaarden.

‘Het wil er nog niet erg inhakken bij mij, qua hype.
‘Al die trekvogels hou je sowieso niet tegen, daar begint het al mee, en als de diverse deskundologen allemaal beweren dat het geen kwestie is van óf, maar van wannéér de pandemie uitbreekt, wat zal ik me dan in godsnaam nog druk maken?

‘Het enige zinnige dat er tegen die kippenkuch te ondernemen valt is natuurlijk als de sodemieter al die beesten gaan vaccineren, maar dát kan dan opeens weer niet. Vanwege de export.

‘Kost teveel, als we onze overproductie aan kippen niet meer over de grens kunnen slijten.

‘Alsof je boekenkast in de fik staat en je blust ‘m niet, want dan zouden je boeken wel eens nat kunnen worden.

‘Je gaat met je armen over elkaar staan kijken hoe het verzameld werk van Rien Poortvliet in vlammen opgaat, en je Windows 98 for Dummies, en je raakt enorm in paniek als het vuur bijna het dressoir bereikt heeft.

‘Die boekenkast staat inmiddels reddeloos in de fik, dus het is geen kwestie meer van óf je dressoir in de as gelegd gaat worden, maar wannéér.’

Dara heeft haar week, en haar weblog bij de Volkskrant, overzichtelijk ingedeeld. Haar hoofddag gebruikt ze voor een beschouwing over een actueel probleem, op haar hartdag beschrijft ze haar zieleroerselen. Dagelijks weet je bij haar waar je aan toe bent; alhoewel het verschil tussen judgment day en gehaktdag me nog niet helemaal helder is.

Afgelopen woensdag vermaalde ze een treinend gezinnetje (pa, ma, twee kinderen) dat naar het concert van K3 was geweest en vervolgens de coupé terroriseerde.

Van heel andere orde is het weblog van Abu Jayed, een alias voor Iesaa Kerkhoff uit Venray, op 12-jarige leeftijd bekeerd tot de islam. Hij introduceert zich als ‘streng gelovig’: ‘Ik volg de salafi-leer, die bij veel mensen als ‘extremistisch’, ’terroristisch’ of ‘fundamentalistisch’ te boek staat. Extremistisch ben ik niet, terroristisch ook niet, maar ik hou me wel aan de fundamenten (bouwstenen) van de islaam, wat mij misschien ‘fundamentalistisch’ maakt. Veel mensen maken de fout te denken dat de salafi-leer gelijk is aan terrorisme. Als salafi (iemand die de salafi-leer volgt) zijn we juist streng tegen terrorisme. We veroordelen zelfmoordaanslagen, we veroordelen de gedachten van de vele terroristische bewegingen in de wereld, inclusief Osama bin Laden en zijn terroristisch netwerkje.’

Kerkhoffs introductie roept meteen vragen op bij collega-blogger ‘PeterV‘. ‘Iesaa, je bent Nederlander, je kind is Nederlander. Waarom, in vredesnaam, geef je je kind een buitenlandse naam!’

Kerkhoff antwoordt: ‘Ik ben op de eerste plaats moslim. Daarna ben ik een Nederlander. Mijn Nederlanderschap wilt eigenlijk niet zo veel zeggen. Mijn moslim zijn, is voor mij belangrijker dan mijn Nederlands zijn. Ook als het gaat om de wetten. De islamitische wetten staan voor mij boven de nederlandse. Dit wilt echter niet zeggen dat ik geen voorbeeldig burger kan zijn. Als moslim is het volgens de islamitische wet verplicht om de leider te gehoorzamen, behalve als die je opdraagt om iets te doen wat verboden is in de islam.’

Dit laatste schiet ‘App‘ in het verkeerde keelgat. Hij vindt, net als ‘Blauw Oog‘, dat ‘de Nederlandse wetten altijd boven religieuze wetten dienen te gaan. Iedere Nederlander dient deze wetten bovenaan te zetten.’

De discussie die Abu Jayed oproept verloopt relatief rustig. Maar er zijn ook webloggers die de scherpe kantjes en de polemiek niet mijden. Neem ‘Robert Engel’, die in zijn weblog en in zijn reacties het beledigen tot een kunst heeft gemaakt – niet tot genoegen van iedereen.

Ook bij Engel is de islam een thema, maar hij staat er heel wat minder welwillend tegenover. Hij publiceerde een stukje over een ‘zelfverklaarde imam’ die doubleerde als duivelsuitdrijver en bij zijn exorcisme een vrouw op beestachtige wijze doodde. Volgens Engel net als ‘besnijdenis en eerwraak’ een ‘volkomen normaal gebeuren in bepaalde islamitische kringen’. Over dit stukje kwamen wat klachten binnen bij de redactie. We hebben besloten het te laten staan.

Om met Mao te spreken: er moeten duizend bloemen bloeien in de tuin van het Volkskrantblog. Er is plaats voor Dara, voor Abu Jayed, en voor Robert Engel. Hoe diverser, hoe beter, wat mij betreft. En zolang de wetten en de gebruiksvoorwaarden niet worden overtreden, mag iedereen zijn gang gaan.